Picture150.jpg

Κοιτάζω μέσα στα μάτια σου, την καρδιά σου να χτυπάει. Την ανάσα σου γλυκά να σου δίνει ζωή. Κοιτάζω ακόμη πιο βαθιά και βλέπω την πληγωμένη σου ψυχή. Τα χρόνια τα πονεμένα. Τα λόγια τα άσχημα. Τα άπρεπα που σου είπαν....

Που τα ένιωσες να σε καίνε. Που τα άφησες από 'αντριλίκι' να στα πούνε. Όμως διαλύεται το 'μαύρο' στα μάτια σου, αγόρι μου. Γλυκαίνει το μπλε τους ολοένα και πιο πολύ. Θα γίνει πάλι εκείνο το παλιό, το πριν, το αθώο... θα γίνει.

Μικρές γραμμούλες γύρω από τα μάτια σου, τα κάνουν ακόμη πιο ομιλητικά. Γραμμές έκφρασης. Ποιος όμως έκατσε να τις δει; Να τις νιώσει; Ούτε καν εσύ ο ίδιος. Έτρεχες να προλάβεις τα στανταρ που σου έβαζαν. Έτρεχες να ζήσεις την ζωή τους. Ο χρόνος σημάδεψε το πρόσωπο σου. Ο αέρας το αποκρυστάλλωσε. Αλλά θα γλυκάνει. Θα το κάνεις εσύ αυτό. Αν γλυκάνεις την ψυχή σου, όλα θα ηρεμήσουν.

Θεέ μου πως είναι δυνατόν ένας τόσο ήρεμος άνθρωπος εξωτερικά, να κρύβει τέτοια αντάρα στα μάτια του; Γιατί τους άφησες να σηκώσουν τέτοια τρικυμία στην ψυχή σου; Γιατί; Τους άξιζε; Πες μου; Τους άξιζε; Σου άξιζε; Όχι, λέω εγώ. Και το λέω απ' όσα λίγα ξέρω για σένα. Δεν μιλάς για την αντάρα σου. Δεν μιλάς για την τρικυμία σου. Την αφήνεις πίσω, να βγαίνει μόνο μέσα από τα μάτια σου. Αλλά αν δεν την μιλήσεις αυτή θα έρχεται και θα ξαναέρχεται. Και δεν είμαι καλή κολυμβήτρια. Να το ξες. Καθόλου καλή. Είμαι εδώ, όμως. Είμαι για σένα. Θέλω να είμαι. Ηρέμησε λοιπόν μάτια μου... ηρέμησε ψυχή μου... είμαι εδώ...

Σ' αγαπάω...

Τρίτη 26/09/2006
Η ξανθιά σου